Uzun zaman önceydi... Karlar erimemişti henüz, sona kalan talihsiz yapraklar bir sonraki bahara kadar donarak sıkı sıkı tutunmuşlardı dallarına... Rüzgarı hatırlıyorum hala, o ne şiddetli bir rüzgardı. Dünyanın tüm soğuğunu sırtında taşıyordu sanki, ama unutmam da mümkün değildi çünkü tüm şiddetine rağmen, saçlarını şefkatle okşayışı hala aklımda...
Bir kış günüydü...Karlar erimemişti henüz... Güneş süzülüyordu, bulutların arasından hiç unutmuyorum. Gözlerini hatırlıyorum birde, güneş kadar donuk. Ayın kaçıydı, hangi yıldı diye sorma, cevap veremem çünkü... Hem ne fark eder... Herkes ömründe bir kere yaşamamış mıdır kışı? Gökyüzünde güneş parlarken, kalbi donmamış mıdır soğuktan? Görüş mesafesinde tek bir bulanıklık yokken önünü görememiş olabilir mi yaşlardan?
Uzun zaman önceydi... Bir yaz gecesiydi... Köpük köpüktü deniz... Rüzgar tüm şiddetiyle saçlarında... Yıldızlar birbirini kovalıyordu semada... Üstümüzde kara kara bulutlar, kim bilir nereye yağacaktı az sonra... Hatırlıyorum hava epey serindi, hem nasıl unutabilirim ki sıcacıktı ellerim. Ayın kaçı olduğunu da, hangi yıl olduğunu da söyleyebilirim sana ama ne fark eder ki? Herkes ömründe bir kere yaşamamış mıdır yazı? Titrememiş midir heyecandan? Gülmemiş midir hiç ağlarken?
Hayat aslında epey tezat... Kalbinde kış, dışarıda yaz... Elbet durulur sular yine gelir ilkbahar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder