Varolmanın trajikomik sonuydu yeni başlangıçlar, her seferinde yeniden...
Sanki hiç yaşanmamış gibi, en çokta yaşananlardan hiç ders almamış gibi.
Sessizliği özlemekti, onca karmaşanın içinde, seni özlemekti kalabalıklar içinde...
Kör olmaktı şehrin renklerinde...
Zorla anlam yüklenmeye çalışan, amaçsız bir yoldu belki de.
Öyle ya da böyle, aldığın katrana bulanmış nefesti yaşamak...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder