Oysa hiçbir zaman özgür olamamıştık... Bizim özgürlük dediğimiz iliklerimize işleyen bir damla güneş, gökte pamuksu bir bulut ve denizde yakamozdu gecelerde... Sonra bir satır daha, bir yudum daha ve bir nefes daha... Fazlası değil.... Belki ciğerlerimize soluduğumuz taze bir nefes daha... Keşke hiç bırakmasaydım elini ya da tutmasaydım daha fazla... Düşündükçe boğuluyorum bu karanlık girdapta. Her satırda benden daha fazlasını bildiğini bilmek ve aynı şeyleri düşünüyor olmakta güzel hala... Gündelik uğraşların arasında kayboluyoruz, çoğu zaman sesini duyamaz oluyorum ama hala ısrarla sorguluyorum böyle mi olmak zorunda? Sanki gecenin dördünde gitme sevdası düşmeyince cana, samimi olmuyor yaşamak... Mesele gidilen yer mi, sen mi? Cevap vermeye gerek yok bence... Sen neredeysen, huzur orada...
Evet, hala hayattayız farkındayım. Çok çok az görüşüyor olmamızda sorun değil... Ama her gün eziliyor ruhum, ise bulanıyor içimdeki çocuk. Eminim sende de çok renk kalmamıştır. Ne düşüneceğimi ne yapacağımı bilemiyorum, sadece yaşar oldum ve buna renk katan sensin... Kısa keseceğim aslında çok şey var dile getirip kurtulmak istediğim ama bir sonraki görüşmemizi bekliyorum. O nasıl olsa Cep'te :)
Öylesine griye bulandıki hayat, okadar soluksuz kalıdık ki, sanki siyah bile kalmadı.
YanıtlaSilDuygular, heyecanlar çekti gitti.
Sadece bıkkınlık ve sıradan mutsuzluk kaldı bize.
Unutuyoruz bunun bir dönem olduğunu,
unutuyoruz belkide yaşamak zorunda olduğumuzu,
unutuyoruz ogünlerin ulaşılabilir olduğunu.
Güneş orada hala doğuyor, bulutlar hala pamukşekere dönüyor. ufuktaki gemi bile bizi bekliyor.
Satırlardan sızan ışığı görebiliyorsan, anahtar hala elimizde demektir.
Bu sıkıcı bölümü bitirmek kalıyo geriye.
Zaman tuhaf bir kavram. Bilemiyorum sağ çıkabilirmiyiz bu griden. Ama duyabiliyorum YeDi deki rafların sesini... adımızı fısıldıyorlar Alice...
^.^ biliyordum, biliyordum... Harika hissettim ki şimdi kendimi :) Mektubuma cevap geldi hemde muhteşem bir şekilde :*
Sil