Hayatın dolambaçlı yollarında, çıkmaz sokaklarda buluyor kendini ruhum;
Çaresiz, ürkek ve kapana kısılmış...
Her bir adım karanlık kuyulara atılan taşlar gibi yankılanıyor yosun tutmuş duvarlarda,
Sonu nerededir bilmeden...
Öyle bir vakit geliyor ki ardından, çekiliyor tüm gölgeler ayaklarımın altından,
Yıkılıyor duvarlar ve aydınlık sızıyor güneşin çatlaklarından...
Çaresizlik unutulmuş bir dost, yatağın altında kaybolmuş ve yıllardır kaderine terk edilmiş tozlu bir oyuncak,
Her adımda ruhum sanki yeniden doğacak,
Seni unutukça ve buldukça yeniden;
Geçmişin karanlığına inat, ruhum daha çok aydınlanacak...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder